Złodzieje nieba - Peter Prange

   Peter Prange to powieściopisarz i filozof okryty wielką sławą zdobytą dzięki swoim poprzednim dziełom. Złodzieje nieba to jego dziewiąte, najmłodsze dziecko. Przedstawia dwoje artystów w dosłownym tego słowa znaczeniu, sztuka wypełnia każdą sferę ich życia, dokonuje za nich wyborów, jest sposobem przeżywania emocji. Przenika ich na wskroś. Bohaterowie postawieni zostają w skrajnych sytuacjach, wystawieni na próbę wojny, czasu i miłości.

   Laura to młoda studentka malarstw, która kocha nieustannie szuka swojego stylu, uczy się patrzenia na świat. Na wernisażu w Londynie poznaje dojrzałego, ekscentrycznego artystę Harry'ego. Mężczyzna staje się nie tylko jej idolem w dziedzinie sztuki, ale przede wszystkim,  "Czarnym Magiem" z dziecięcych snów. Łączące ich uczucie rozpoczyna się niczym z dramatu Szekspira. Zakochują się w sobie chociaż jej rodzie są temu przeciwni, łączy ich spora różnica wieku i najgorsze, Harry jest żonaty. Tak zaczyna się ich podróż. Uciekają do Paryża, potem do Włoch gdzie prowadzą sielskie życie przepełnione miłością i sztuką. Jednak gdzieś obok nieustannie czai się zło, którym jest II Wojna Światowa. Harry jako Niemiec zostaje aresztowany. Od tamtej pory ich losy przypominają przejażdżkę na Roller Costerze, pełne sprzeczności. Spotkania i rozstania, ocieranie się o granice rozsądku, którego zawsze im brakowało. W tym wszystkim oczywiście sztuka, sztuka, sztuka.
   Książka otrzymała wiele pochlebnych opinii, jednak z mojej strony nie może na taką liczyć. Z czystym sercem  mogę polecić ją tylko ludziom kochającym sztukę, wolnym duchom, po prostu artystom. Choć bohaterowie całkiem dobrze wykrojeni to kompletnie niezrozumiali do tego stopnia, że już przed setną stroną wysłałabym ich osobiście do wariatkowa. Język dobry ale brak mu lekkości. Fabuła mnie kompletnie nie wciągnęła, nużąca, męczyłam się z nią długi czas, dlatego niezmiernie cieszę się, że mam to już za sobą.

2/10